Depremin ardından bölgeye gidip döndükten sonra bir sabah beni uyandıran bir ses, türküye dönüşmeden şunu kulağımda tekrarlıyordu: “Hangi ağaç yanına çağırır beni…” Türkü ortaya çıktı. Burada bir ses, bir ağaca sesleniyor. Sonra rüzgara, sonra insana… Hepsi ona cevap veriyor sırayla. Verilen tüm cevaplar özünde ona yalnız olmadığını, olmayacağını söylüyor.

Bu türküyü yöreden bir müzisyen ile düet olarak seslendirmeyi hayal ettim başından beri. Belki yanıtları veren bir değil, birkaç kişi olabilirdi. 

Araya seçimler girdi. Ve sonra ülkenin, dünyanın binbir hali... Beklediğimiz gibi, unutuş, bırakış hız kazandı.

Günler, aylar geçti, sene-i devriye yaklaşıyor. İster misiniz, benimser misiniz bu unutmama, bırakmama türküsünü birlikte yapmayı ? Nasıl yaparız, beraberce düşünebilir, belirleyebiliriz. Şubat ayı son olmadan tamamlamak güzel olur diye düşünüyorum. Sevdiyseniz, zamanınız uygunsa

​

Beklerim sizden gelecek yanıtı, sevgilerimle,

Banu