banu kanıbelli

Söz ya da ezgi, hatta bazen sadece ihtimali, söylemek veya yazmak, ya da her ikisinden biriyle dışarı uzanmak, ya da her ikisinden biriyle uzanmış bir eli tutmak. Bazen iyileşmenin ta kendisi olabiliyor. Aslında bu şarkının hikayesi bundan ibaret. Bir gün biri, karanlık bir gecenin içinden umut için bir mektup yazıyor. Gül, bir süredir görme kaybına yol açan bir rahatsızlıkla mücadele ediyor. Mektubundan yaptığım besteyi kendisine ulaştırdığımda, daha iyi olduğunu öğreniyorum. Bana daha sonra, mektubu yazdığı o iki günün hastalığının eşik noktası olduğunu, hücrelerinde şifayı hissetmeye başladığını söylüyor. Aslında kabul edelim ki içindeki şifacı bir yolunu bulmuş oluyor. Eşinin, dostlarının sıcacık yanında olmasından, söz ve ezgiden gücünü alıyor. Gül, bir şarkıya dönüşüyor. Karanlık içinde tuttuğu kendi yası ve o yerde tutunduğu umut, bir şarkı olup başka evrenlere doğru yola çıkıyor. Hepimizin Gül’den gelen umut ve şifa davetine ihtiyacı yok mu? 🌹

​